Jalan, jalan! in Kuantan

Oftewel, lopen, wandelen, de vrijheid hebben om te gaan en te staan waar je wilt. De Maleiers gebruiken deze term ontzettend vaak; het lopen zonder eindbestemming...

Aangekomen in Kuantan was ik stomverbaasd. Er werd gezegd dat de oostkust van Maleisië nog authentiek was en ik had ook verwacht dat ik daar alleen met lange mouwen over straat moest. Het tegendeel bleek waar: deze stad was meer westers dan heel Kuala Lumpur. Waar ik in Kuala Lumpur op elke straathoek werd aangekeken alsof ik met een stuk wc-papier uit mijn broek liep, kon ik in Kuantan gewoon over straat. Er waren hier ook minder gesluierde vrouwen dan op de andere plekken waar we geweest zijn.

Aangekomen in het Riverside Boutique Guesthouse (superguesthouse, wat prachtig voor weinig geld!), snel uitgepakt en omgekleed. Omdat het guesthouse zo mooi was en de stad meer leek te bieden dan we dachten, hebben we meteen een nacht extra geboekt. Hup, de straat op, op zoek naar iets te eten en een drankje. Na een paar straatjes kwamen we in The Library Bar terecht. Ze hadden barkrukken, dus Jen had al snel bepaald dat dit the place to be was. Een 'bucket of beer' besteld (5 tigerbiertjes in een emmer. Een bucket is goedkoper dan losse flesjes, maar waarom heeft niemand ons nog kunnen uitleggen...). Daarnaast fried prawns en chickenwings besteld, maar waar je in de ene stad tempura-garnalen en kippenpootjes krijgt, krijg je hier.... gefrituurde babyshrimps (incl kop erop) en stukjes eend (???) op een satestokje... Gelukkig kijk ik vaak genoeg naar Masterchef en Pete en Manu, om te weten dat in Azië de gefrituurde babyshrimps met kop een delicatesse zijn. En aangezien ik mezelf heb beloofd alles te proberen, moest ik ook hieraan geloven. Ik moet zeggen, het was heerlijk! Jen vond het maar raar en probeerde het minigarnaaltje alsnog te pellen, maar daar bleef natuurlijk niks van over. Dan maar alleen de kop eraf hihi. Maar daarentegen, ik vond juist de smaak met kop een stuk beter. Gelukkig konden we een soort van compromis maken, want ik ben niet heel gek op eend (zeker niet als ik kippenvleugels verwacht), dus deal gesloten en lekker opgepeuzeld. 

Inmiddels was de eerste bucket leeg en waren we in twijfel of we een tweede bucket zouden nemen (we wilden nl ook ergens eten, maar als dit zo'n hip and happening tent was, dan ligt er straks een vissenkop of kippenteen op mijn bord als hoofdgerecht...). Overigens had Jen me al behoed voor het bestellen van chickenclaws, hihi, had er even niet aan gedacht...brrr...

We keken dus even naar de overkant (daar zat een chinese foodcourt), maar we konden alleen de prijs lezen van de gerechten, maar de gerechten zelf stonden in chineze tekens. Hmmm, twijfelgeval...onze Buitenlandverzekering op "aan" zetten en hopen op iets wat je lust, of toch bij de buckets of beer blijven. Het werd het laatste. Dit kwam mede door ons superenthousiaste ober: Sandesh uit Nepal. Dit was zo'n schat! Op een gegeven moment liet hij een leeg glas bier vallen en hij bleef maar excuseren, waarop wij zeiden dat het geen enkel probleem was. Hij legde uit dat als hij een vol glas bier laat vallen, het van zijn salaris wordt ingehouden. Die arme jongen verdient al zo weinig, daar moet hij dan een week voor werken. Dus we hebben hem snel wat fooi toegestopt zonder dat zijn Indiase supervisor het zag (Sandesh legt uit dat de mensen uit India het de mensen uit Nepal behoorlijk lastig maakt. Eenmaal erop gelet hebbende, viel ons het inderdaad ook op). Sindsdien wilden wij alleen geserveerd worden door Sandesh, die zich heel bijzonder voelde hierdoor. 

Na het eten waren we bijna door de derde bucket heen en zat de dienst van Sandesh erop. Hij vroeg of we nog twee buckets bij hem wilden bestellen (twee was nog meer korting dan op een) want dan zou hij een bonus krijgen. Pffff, nou vooruit, omdat we hem zo graag die bonus gunden :-S Wederom een grote lach op zijn gezicht, daar waren we blij om. Met de voorraad bier iets minder, aargh....

De rest van de avond werden we bediend door Leah, een lekkere bijdehante Filipijnse met een ontzettende schaterlach, maar een perfecte serveerster. Ze pakte elk moment aan om met ons een praatje te maken, waarbij ze bijna de lak van van de tafel poetste (het moest toch lijken alsof ze aan het werk was). Het was haar laatste avond daar, want ze kon niet overweg met de supervisor (wie wel...). Leah zou naar Kuala Lumpur vertrekken om daar een nieuwe baan te zoeken, maar met haar attitude had ik haar graag ergens in Amsterdam gezien. Ze had haar mannetje wel gestaan daar! 

Na vijf buckets en redelijk voedsel toch maar "jalan, jalan" naar het guesthouse (zomaar met zn tweeën een kratje wegtikken op een doordeweekse avond is niet iets wat ik heel vaak doe) en onderweg bleef ik maar het liedje in mijn hoofd herhalen: 'five buckets of beer on the wall, five buckets of beer...lalalalala'. Jen werd er gek van (maar later zat het ook in zij hoofd hehe...).

Na een goede nachtrust en een superontbijt richting de grote blauwe moskee. Ik wilde een moskee toch wel graag van binnen zien. Dus netjes en gepast gekleed, schoentjes uit voor de deur en een moskeeganger vertelde dat ik buitenom naar het kantoor moest om een hoofddoek te halen. Jippie, zelfs dat wilde ik wel een keer proberen! We komen aan bij het kantoor en die blijkt dicht. Waarop een moslim iets in het Arabisch roept en ik er echt geen hol van begreep. Dus ik met handen en voeten proberen uit te leggen dat ik een hoofddoek wil, maar hij bleef maar schreeuwen en met zijn handje wuiven, alsof ik een vieze kat was. Hij zei nog net geen 'Ksssstttt' maar het had me niks verbaasd als hij het wel deed.... Toen ik het nog niet begreep, wuifde hij dat ik bij hem moest komen, maar 1 stap richting hem werd hij nog bozer en wilde hij me bijna aanvallen, zo leek het.... pfff, de eerste onaardige Maleier ontmoet! Dus snel voor het zingen de kerk uit (in dit geval de moskee) en nog niks van binnen kunnen zien. Nou, laat maar! Dan verdiep ik me als toerist toch lekker niet in jullie cultuur???

Dus maar "jalan, jalan" langs de rivier, waar we de zwervers in afgebroken huizen zagen wonen. Beetje creepy was het wel... Even een eettentje opgezocht verderop en de vrouw van het tentje laten kiezen voor ons. Je hoefde alleen te zeggen of je nasi of mie(hoen) wil en of je manis (zoet) of pedas (pittig) wil. Heerlijk! Wat kunnen de locals super koken! In dit tentje hadden ze teven kroepoek lekor, een speciale kroepoek uit Maleisië dat veel langs de wegen verkocht wordt. Ook dat wilde ik proberen natuurlijk :-) Het was een beetje apart: had de structuur van een brok tofoe, maar de smaak van kroepoek. En direct eten als het uit de frituur komt, anders is het heel taai. Apart,  maar lekker, dat wel. Jen durfde het niet aan, de held :-P

Vanwege de regen en het onweer konden we geen boottrip over de rivier doen, dus dan maar weer de 'library' in. Gelukkig was Sandesh weer onze ober en hij was blij ons weer te zien. Sandesh vertelde dat hij nu vier maanden in Maleisië werkt en dat hij hier drie jaar blijft om geld te verdienen. Hij heeft zijn vrouw en zoontje verlaten (nu zes maanden oud)  en ziet hen pas over drie jaar weer terug... Hartverscheurend! Hij kan zijn vrouw maar 1x per maand bellen en ik vind het zo erg dat hij zijn zoontje drie jaar niet kan zien. Twee andere obers uit Nepal deden precies hetzelfde. Voor drie jaar vertrekken om geld te verdienen. Ik begrijp het wel, maar mijn gevoel is er heel dubbel bij :-(

Om tien uur zat de dienst van Sandesh erop en vroegen we of hij een biertje met ons wilde drinken. Wat was hij gevleid! Met een grote lach op zijn gezicht liet hij zich bedienen door zijn Nepalese vrienden, die daar ook weer ontzettend van genoten. Wat een leuke avond! Aan het eind van de avond alle Nepalese jongens nog wat geld toegestoken (wij zijn daarentegen uitgenodigd om over drie jaar in Nepal langs te komen) en Sandesh beloofd dat we de volgende ochtend koffie komen van drinken en afscheid van hem nemen. Het afscheid nemen viel hem (en mij) best zwaar, maar gelukkig kan ik hem als het goed is vinden op facebook. Inmiddels hebben we al een aantal landen waar we mpgen overnachten: Borneo, Filipijnen en Nepal (er kan nog meer bij, er kan nog meer bij, tralalalala) ;-)