De tam-tam van Mersing en Tioman island

Er is sinds de laatste blog weer een hoop gebeurd en veranderd. Waar we eindigden met het voornemen om naar Endau Rompin National Park te gaan, zijn we in plaats daarvan doorgereden naar Mersing, een havenstadje. Vanuit Mersing vertrekt de ferry naar Tioman island. 

Onze hotelportier in Mersing, Wan (we zijn uitgenodigd in het Longhouse van zijn familie in Borneo. Leuk feitje: zijn voorouders stammen van de krokodillen af, dus hij eet geen krokodil en zij eten hem niet. Mocht hij nou toch aangevallen worden door een krokodil, dan is het een krokodil van een andere familie.... yeah right! Maar toch een mooi verhaal), had een kennis, Jay, met een resort op Tioman. Jay stond binnen vijf minuten voor onze neus om te vertellen hoe prachtig en mooi het eiland en het resort is... Na even op internet gekeken te hebben om te zien hoe het eruit zag, werd Jay gebeld, die daarop weer zijn vriend op het eiland belde die weer een vriend had etc. Etc. Binnen vijf minuten was ons resort geregeld, hadden we tickets voor de boot, zouden we opgewacht worden in kampong (dorp) Genting op Tioman en hadden we een escort naar de jetty (aanlegsteiger). Jay (later hoorden we dat hij ook nog vechtsportleraar is) had het allemaal in een mum van tijd geregeld. Nu alleen nog de nacht doorkomen in Mersing, in een gevangeniscel/slaapkamer met uitzicht op de gang en een zwerver die zijn alcoholvrije roes ligt uit te slapen op het bankje in dezelfde gang. 

's Ochtendsvroeg snel naar de jetty (Jay reed voor ons op zn brommertje) waar alles iets onhandiger liep dan gepland. Tickets had Jay al geregeld en na ons eten zou hij ons uitzwaaien bij de boot. Wij met tickets naar de kassa, maar moesten eerst onszelf inschrijven (voor als er iets zou gebeuren). Daarna langs de toeristentax, waar je ook voor moet betalen zodat je de omgeving schoonhoudt en dan langs de kassa waar je weer een andere ticket krijgt zodat je ook werkelijk de boot opkomt. Eindelijk ging de gate open en konden we varen...dachten we... eenmaal de haven uit, bleef de motor loeien, maar gingen we geen meter voor of achteruit. Geen paniek te zien bij het personeel, terwijl ik al het dichtstbijzijnde eiland zocht om naartoe te zwemmen en een berekening maakte hoeveel zwemvesten ik nodig zou hebben om mijn bagage te laten drijven. Gelukkig: na een half uur had de kapitein zijn versnellingspook gevonden en gingen we volle vaart vooruit. Well done, ouwe!

Aangekomen op Tioman werden we opgewacht door twee jonge binkies (Jay had een foto van me naar hen toegestuurd, zodat ze ons zouden herkennen... als Jay had gezegd dat het de enige blonde vrouw zonder hoofddoek was, hadden ze me ook wel herkend). Jen zijn tas werd netjes gedragen en die van mij werd niet eens aangepakt. Pfff, het is weer duidelijk wie hier het luxepaardje is. Na het voorstelrondje de spullen in ons huisje op palen gooien en ik een sigaretje op de veranda, waar Jen nog bezig is met...sja, weet ik niet, hij is gewoon niet heel snel ;-)  Ik kijk rechts en BAM! Een vette varaan die langzaam langs ons huisje sluipt! "Jen! Pak je camera, pak je camera, pak je camera, nu! Nu! NUUUUUUU!!!!!" (Gelukkig ben ik de rust zelve op dat soort momenten hihi). Ik krijg subtiel een camera naar mijn kop gesmeten (Jen snapte er niks van) maar toen was meneer de varaan al een eindje verder geschuifeld. Toch hebben we hem van redelijk dichtbij op de kiek gekregen.

Eigenlijk was hiermee mijn doel van het bezoek aan dit eiland al voor een deel bereikt: het oog in oog staan met een varaan. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het hierbij zou laten... Ik hoorde van de locals dat er heel soms een grote varaan te zien is, maar dat deze de laatste tijd zich niet meer getoond heeft. Sommige locals hadden nog nooit grote varanen gezien, andere zeiden dat die van 50cm het grootst zijn op het eiland en drie locals hadden grote varanen in het dorp Salang gezien. Je raadt het al: Deb wil naar Salang!!!

Eerst maar eens wat eten zoeken in het dorp: de hoofdstraat (lees: kruiwagenpad) naar links en rechts helemaal uitgelopen, alleen maar alcoholvrije restaurants te vinden! Met dit gegeven had Jen het eigenlijk al zwaar gehad met dit eiland en wilde het liefst weer vertrekken, waarbij ik mijn varanendroom al in duigen zag vallen. Uiteindelijk zagen we naast onze huisjes een Chinees restaurant cq. huiskamer, waar iemand zich stond te scheren. Aan deze meneer gevraagd of ze open waren en ook bier hadden. Gelukkig voor Jen was op beide een bevestigend antwoord. Dit was onze eerste ontmoeting met laidback Paul.

Paul is een Zweedse man die nu sinds acht maanden op Tioman woont en het liefst niks doet en als het even kan, dan nog minder dan niks. Hij heeft een boot waarmee hij snorkeltrips voor toeristen organiseert. Uiteindelijk blijkt dat hij alleen het geld int, want 1 van de binkies van ons resort was de kapitein en Paul is doodleuk zelf aan het snorkelen tijdens deze tripjes (maar daarover straks meer).

Ons plan was om de dag erna met de boot naar Salang te vertrekken, evt daar te overnachten en dan weer terug naar het vaste land. Paul zn boot was al geboekt, dus moesten wij iets anders regelen. De volgende dag hadden we eerst even uitgeslapen, waardoor onze planning al in het water viel. Om 12u ontbijten en dan nog van alles regelen terwijl het vvv-kantoor van genting pas op bepaalde tijden open gaat, was dus niet handig. om 1u gevraagd wat we konden gaan doen en iemand vertelde ons dat je van Genting naar het volgende plaatsje, Paya, kon lopen. Je zou dan in de jungle lopen. Dat klonk wel goed, dus wij op pad met beide een klein flesje water. Het eerste stuk was goed te doen op wat overstekende varanen na (zels Jen kan op zo'n onbewaakt ogenblik geen gilletje onderdrukken, terwijl hij mij er eerst om uitlachte...). Later bleek dat we nog niet eens op een kwart van de route waren en mijn fles water al zo goed als leeg was en de Panadol al tevoorschijn moest komen. Onderweg veel foto's gemaakt van hordes makaken en heel veel 'black giant squirrels' (apart, want heel vaak zitten deze hoog in de bomen en zie je ze amper). Inmiddels was het kruiwagenpad ver te zoeken, moesten we over rotsen klimmen en zagen we de zee ver onder ons. Gelukkig zagen we een bordje met een pijl richting Paya, dan kon het toch nooit meer ver weg zijn? Dit bleek pas op de helft te staan... Nog meer klim-en klauterpraktijken, onder rotsen door en er overheen, op zoek naar iets wat op een pad lijkt. Daar in de verte: een eenzaam leeg blikje Heineken, bungelend aan een tak, alsof de eigenaar hiermee zijn laatste dorst heeft gelest en zijn tocht heeft opgegeven... Mmmm, ons water is ook op en nog geen bewoonde wereld te bekennen, alleen het ruisen van de zee heel ver onder ons en apen die ons verlekkerd aankijken...Slik... Wat was ik blij, dat na ongeveer 8 kilometer aan 'overleven' (met alle McGyver en Discovery en NG-channel technieken in je achterhoofd) er eindelijk een gore berg afval in in zicht kwam.... Nog nooit zo blij geweest om deze stinkende massa te ruiken. Ik had er wel in willen springen van blijdschap (bij wijze van spreken dan). Het eerste wat we allebei tegelijk zeiden: we regelen een boot voor de terugweg, al kost het goudgeld!

In Paya heerlijk gegeten op een enorm resort en toen op zoek naar een watertaxi. De eerste die we aanspraken, keek even op, zocht zijn boot, zag hem niet liggen en vertelde dat zijn boot even verdwenen was, maar dat we het even verderop maar moesten vragen... Whahaha, ik zou toch wel iets anders reageren als mijn boot niet ligt waar ik hem heb achtergelaten en ik zou die gekke Hollanders met bergen geld zeker niet naar de concurrent sturen :-0  Maar goed, de concurrent had wel zin in een boottripje en met volle vaart vlogen we over het water. Dat smaakte naar meer!!! Terug in Genting dus maar meteen een boottrip naar Salang regelen, waarbij we tussendoor ook nog kunnen snorkelen. Het moment dat we dat wilden regelen, kwam er een 'buurman' naar ons toe die vroeg wanneer we uit wilden checken. Huh? Wat heeft die man daar nou mee te maken? Blijkbaar is het resort van iedereen en houdt iedereen alles in de gaten van iedereen en wordt er heel wat af en aan gebeld. Wij uitgelegd wat ons plan was, waarop de tam-tam weer snel op gang kwam en binnen een poep en een scheet was onze boottrip voor de volgende dag geregeld. Wel bij laidback Paul, dat dan weer wel. Om 9u 's ochtends paraat in het restaurant. Na een heerlijk avondje met overheerlijke verse gegrilde vis en een paar biertjes met fried chicken wings in een zeer apart tentje van een Maleise 'ladyboy' (natuurlijk even gevraagd of daar geen straf op staat, maar blijkbaar krijg je alleen een boete als je als ladyboy een beha draagt, dus dat deed ze niet, vertelt ze luid lachend). Prettig gestoord mens, ik mocht haar wel :-)

9u 's Ochtends...de dag van de arbeid.... Regen, wind en het ziet er niet naar uit dat wemet de boot weggaan... Ook Paul is nog nergens te bekennen. Om 10u staat ie zijn straatje te vegen en geeft aan dat de trip niet doorgaat met dit weer. Het andere stel dat mee zou gaan, had al gecancelled en evt. Konden wij nog even bekijken of het op zou klaren. Tijd dus voor een heerlijk ontbijtje met uitkijk op een redelijk grote varaan, chillend hoog in de boom. Om 11u klaarde het op en we konden meteen vertrekken als we wilden: natuurlijk!!! Op naar de varanen!!! Paul bleef maar zeggen dat het grote onzin was, dat er varanen in Salang zitten, maar gelukkig ben ik eigenwijs en geloof ik dat alleen als ik het zelf gezien heb. 

Dus eerst rondje snorkelen in een baai bij Salang: prachtig!!! Allemaal zebravissen, kleurrijk koraal, nailfish (vissen met een lange snuit), parelmoerkleurige vissen, maanvissen en eigenlijk teveel om op te noemen. Na ongeveer een half uur toch best trek gekregen en tijd om in Salang te eten. Paul ging eten met de kapitein (het ene binkie) en het andere binkie, die ook mee mocht om te snorkelen. Hij was dolblij! Ik ging natuurlijk eerst op zoek naar de varanen, waarvan Paul nogmaals zei dat ze er echt niet zitten. We lopen echt vijf meter verder naar een bruggetje en hop, daar zwemt de eerste! En hop, de tweede! En hé, achter ons nog een! Paar foto's en daar komen ineens twee grote varanen aangezwommen van wel twee meter!!! Ik zag hem naar de kant zwemmen dus ik ren snel richting zijn plek en wacht hem heel stilletjes op voor een fotomoment (helaas geen selfie). En ja hoor, de vette rups komt de kant op en ik ben een halve meter van hem vandaan! GE-WEL-DIG!!!!!!! Varaan: check! 

Tijdens het eten en op de boot even lopen dollen dat het ook wel gaaf zou zijn als we ineens een haai zouden zien.... Paul had eigenlijk nog nooit haaien hier gezien, dus weinig kans... Volgende baai om te snorkelen, we leggen aan naast een ander bootje die eigenlijk alweer wilde vertrekken, Jen springt in het water en binnen een minuut hoor ik hem "SHARK!!!" roepen. Hihi, ook dat nog! Een hele grote black tip reefshark. Hoe cool is dat! Hij was te snel voor de foto, maar onvergetelijk! Haai: check!

Nog 1 rondje gedaan bij een ander soort koraal, waar de zebravissen ineens in tijgervissen veranderden: Jen en ik werden meerdere malen heel venijnig gebeten door die krengen! En als klap op de vuurpijl ook nog eens beiden onze voeten opengehaald aan het koraal... Maar dat is bijzaak met wat we daarvoor gezien hebben! We hebben inmiddels een bijnaam verdiend op Tioman: "the lucky Dutch!"

Zo, opmaken voor de laatste nacht op dit eiland en dan door richting Kuantan aan de oostkust van het vasteland. Tot snel!